DACIA MARAINI
ДАЧА МАРАІНІ
1936
Вядомая сучасная італьянская пісьменніца, самая знакамітая пісьменніца-феміністка Італіі, творы якой перакладюцца ва ўсім свеце. Нарадзілася ў Фларэнцыі. Маці яе паходзіла са старадаўняга сіцылійскага роду і займалася жывапісам, а бацька быў напалову англічанінам і знакамітым этнолагам. Дзяцінства будучай пісьменніцы не было шчаслівым: разам з бацькам, які хацеў пакінуць фашысцкую Італію, яна апынулася ў Японіі (1938-47), дзе ён працаваў, і некалькі год павінна была правесці ў лагеры для інтэрніраваных асоб (1943-46).
Пісьменніца падзяліла сваю літаратурную кар'еру на тры асноўныя перыяды: у першым літартурная творчасць памагла ёй пераадолець адчужэнне, якое яна адчувала пасля цяжкіх гадоў вайны, праз апісанне і аналіз жыцця іншых жанчын, якія становяцца галоўнымі персанажамі яе твораў; у другім перыядзе, маючы ўжо літаратурны вопыт, пісьменніца пачынае выказваць уласную ідэалогію і падтрымліваць палітычныя і сацыяльныя змены ў грамадстве, асабліва ў адносінах да жанчыны; трэці перыяд, у якім яна знаходзіцца і зараз, - гэта, паводле яе ўласных слоў, спроба барацьбы з некаторымі кансерватыўнымі ідэалагічнымі пастулатамі з дапамогай рэчаіснасці.
Вярнуўшыся ў 50-я гады ў Італію, у Рым, яна працягвае сваю адукацыю, знаёміцца з многімі вядомымі пісьменнікамі і ўдзельнічае ў розных мерапрыемствах, звязаных з літаратурай: разам з іншымі пачынаючымі літаратарамі займаецца выданнем літаратурнага часопіса "Літаратурны час" (1956), які выходзіў у Неапалі, пачынае супрацоўнічаць з часопісамі "Новыя аргументы" ("Nuovi Argomenti") і "Свет" ("Mondo"). Менавіта ў гэты час выходзяць яе першыя апавяданні. У Рыме Мараіні знаёміцца з А.Маравія, які ў 1962 г. пакідае сваю жонку Эльзу Марантэ, каб звязаць сваё жыццё з Мараіні. У той самы год выдае свой першы раман "Водпуск" ("La vacanza"), у наступным годзе - "Час непакою" ("L'eta del malessere"), за які пісьменніца атрымоўвае прэстыжную літаратурную прэмію. У 1968 г. выходзіць раман "Мой муж" ("Mio marito"), пазней - зборнікі апавяданняў, яшчэ сем раманаў, па двум з якіх былі зняты фільмы. У 1985 г. Мараіні атрымоўвае прэмію "Фрэджэнэ" за раман "Ізаліна" ("Isolina"), у 1990 - прэмію "Камп'ела" за гістарычны раман "Доўгае жыццё Марыяны Укрыі" ("La lunga vita di Marianna Ucria"), у 1999 - самую прэстыжную ў Італіі літаратурную прэмію "Стрэга" за кнігу апавяданняў "Цемра" ("Il buio"). Апошні на гэты час раман Мараіні - "Карабель да Кабэ" ("La nave su Kobe")(12.2001), у аснове якога - успаміны аб жыцці ў Японіі.
Яшчэ ў 60-я гады Мараіні пачынае цікавіцца тэатрам, засноўваючы, разам з іншымі пісьменнікамі, "Тэатр дзікабраза" ( Teatro del Porcospino), на сцэне якога ставяцца новыя творы толькі італьянскіх аўтараў (Г.Парызэ, К.Э.Гадды, А.Маравія і інш.). У 1973 г. становіцца адным з заснавальнікаў "Тэатра Магдаліны" ( Teatro della Maddalena), якім кіравалі толькі жанчыны і дзе было пастаўлена некалькі п'ес Мараіні (адзін з буўнейшых поспехаў - "Дыялог прастытуткі з адным са сваіх кліентаў", - тэкст, які адразу ж быў перакладзены на англійскую і французскую мовы і праўшоў ў тэатрах 12 краінаў). З іншых тэатральных твораў Мараіні варта згадаць п'есы "Звычайная сям'я" ("La famiglia normale") e "Шантаж у тэатры" (" Il ricatto a teatro"), "Венера" (" Venere"), "Хай жыве Італія" ("Viva l'Italia"), "Дасканалая жанчына" (" La donna perfetta"), "Мары Кліцемнестры" (" I sogni di Clitennestra"). З 1967 г. па сённяшні дзень Мараіні напісала больш за 30 тэатральных твораў, многія з якіх пастаўлены ў тэатрах Еўропы і Амерыкі. Ёй належаць і шматлікія крытычныя артыкулы, паэтычныя творы.
Сёння Дача Мараіні - адзін з самых пладавітых літаратурных аўтараў, удзельніца шматлікіх культурных і свецкіх мерапрыемстваў. Шмат вандруе па свеце, бярэ ўдзел у навуковых канферэнцыях, спатканнях з чытачамі, прысутнічае на прэм'ерах сваіх твораў. Жыве ў Рыме.
На беларускую мову творы Д.Мараіні не перакладаліся.
© С.В.Логиш, 02.2002
- Opere / Творы
- La vacanza / Водпуск (1962)
- L'eta di malessere / Час непакою (1963)
- A memoria / На памяць (1967)
- Mio marito / Мой муж (1968)
- Donna in guerra / Жанчына на вайне (1975)
- Dialogo di una prostituta con un suo cliente / Дыялог прастытуткі з адным са сваіх кліентаў (1978)
- Storia di Piera / Гісторыя П'еры (1980)
- Il treno per Helsinki / Цягнік на Хельсінкі (1984)
- La lunga vita di Marianna Ucria / Доўгае жыццё Марыяны Укрыі (1990)(.zip)
- Viaggiando con passo di volpe/ Ідучы крокам лісіцы (1991)
- Veronica, meretrice e scrittora/ Вероніка, прастытутка і пісьменніца (1991)
- Bagheria / (1982)
- Voci / Галасы (1994)
- Un cladestino a bordo / Безбілетнік на борце (1996)
- Dolce per se / (1997) Салодкі для сябе
- Se amando troppo / Кахаючы надта (1998)
- Buio / Цемра (1999)
- La nave per Kobe / Карабель на Кабэ (2001)
- Materiale critico / Крытычны матэрыял
- Dacia Maraini. Salo e altre ipotesi (intervista) A cura di Giovanni R. Ricci.
- Links / Спасылкі
- цікавыя каментарыі чытачоў
- адказ на артыкул А.Фалачы (Corriere della sera del 5.10.2001)
- "Цемра" (змест)
- Д.Мараіні і тэатр
- апошняя кніга Д.Мараіні “Карабель на Кабэ” (12.2001)
- інтэрв’ю з Дж.Антануччы (1978)
- “Марыя Сцюарт” (рэцэнзія)
- інтэрв’ю пасля прэміі “Стрэга”
© Belpaese2000, Last update 17.12.2003
