|
ad Laurentium Medicem. |
|
commendat praeceptorem Andronicum |
|
|
Ipse canenda geris, Laurens, nos gesta canemus; |
|
Hei mihi, sed nostro est paruus in ore sonus! |
|
Exsuperat teneras, Medicos, tua gloria uires, |
|
Nostraque materiam carmine musa premit. |
5 |
At tenerae crescent uires crescentibus annis, |
|
Exiguusque meo crescet in ore sonus. |
|
Tum liceat nomen fama tibi ferre per aeuum |
|
Et tua non humili gesta sonare tuba. |
|
Tu tantum Andronicum serues! O quantus ab illo |
10 |
Spiritus in nostri pectoris ima uenit! |
|
O quos ille tibi gignit nutritque poetas, |
|
Dum tonat argolicis troica bella modis! |
|
Iam tibi Aristotelem uertit, penitusque retrusas |
|
Naturae arcano concinit ore uices. |
15 |
Vnica materies illi es, spes unica solus; |
|
Vna illi uitam tu dare uoce potes. |
|
Parua petit, dare magna soles; da parua penitenti: |
|
Parua tamen nescis si dare, magna date. |