Італьянскі семіёлаг, эсэіст і
празаік, нарадзіўся ў
г.Алессандрыя ў 1932 г. Скончыў
філасофскі факультэт Турынскага
ўніверсітэта, абараніўшы ў 1954 г.
дыпломную працу "Праблема
эстэтычнага ў Св.Фамы
Аквінскага". З 1971 выкладае
семіётыку ў Балонскім
універсітэце, чытае лекцыі
адначасова і ў шматлікіх
універсітэтах Еўропы, ЗША і
Канады. Ужо ў шасцідзесятыя гады
Эка становіцца адной з самых
прыкметных фігур культурнага і
інтэлектуальнага жыцця Італіі,
з'яўляецца адным з удзельнікаў
"Gruppo '63" і заснавальнікаў
часопісаў "Marcatre" і
"Quindici", супрацоўнічае па
сённяшні дзень са штотыднёвікам
"l'Espresso". Як вучоны-семіёлаг,
Эка не толькі распаўсюджвае поле
эстэтычных пошукаў на сродкі
масавай камунікацыі і феномены
грамадскіх звычаяў, але і
па-новаму падыходзіць да самой
канцэпцыі мастацкай формы,
пацвярджэннем чаго з"яўляюцца
найбольш значныя ягоныя працы
"Адкрыты твор"( Opera aperta,
Milano 1962), "Апакаліптыкі і
інтэграваныя" ( Apocalittici e integrati,
Milano 1964), "Трактат агульнай
семіётыкі" (Trattato di semiotica generale,
Milano 1975), "Lector in fabula:
інтэрпрэтатыўнае супрацоўніцтва
ў апавядальных тэкстах" (Lector
in fabula: la cooperazione interpretativa nei testi narrativi,
Milano 1979). У кнізе "Адсутнічаючая
структура" (La struttura assente, Milano
1968) Эка падводзіць вынік усяму
тэарэтычнаму вопыту,
пераўтварэнням і канчатковым
рэзультатам структуралізма.
У 1980 выходзіць з друку і мае
вялікі міжнародны поспех ягоны
першы раман "Імя ружы" (Il nome
della rosa), у 1988 г. - "Маятнік
Фуко" (Il pendolo di Foucault), а ў 1994
г. - "Востраў напярэдадні" (L'isola
del giorno prima). Усе раманы
пісьменніка адзначаны шырокім
выкарыстаннем эстэтыкі
постамадэнізма.
З ліку апошніх твораў У.Эка варта
назваць манаграфію "У пошуках
дасканалай мовы" (Alla ricerca della
lingua pefetta, Milano 1994) і зборнік эсэ
"Кант і качканос" (Kant e
l'ornitorinco, Milano 1997).
У лістападзе 2000 г. выйшаў
чацвёрты раман Эка "Баўдаліна",
у якім аўтар зноў звяртаецца да
Сярэднявечча, у поўнай ступені
выкарыстоўвае стылістыку
постмадэрнізма,- і нават самога
сябе пераносіць у той далёкі час.
"Баўдаліна - гэта я",- сказаў
ён у адным з інтэрв'ю... С.В.Логіш